Een anonieme brief
Liefste Jan,
Geen enkel verhaal heeft een happy end. Al klimt Richard Gere nog duizend keer de brandtrap op om zijn Pretty Woman te kussen, het is allemaal maar schijn.
Want hoezeer we er ook op hopen, hoezeer we er ook naar kunnen verlangen, de kus vlak voor de aftiteling is toch een leugen. Het is het begin, vermomd als het einde. Beslissender is immers wat daarna komt.
Daarbij vergeleken zijn de sprookjes die ze ons vertelden toen we klein waren veel eerlijker. Heb jij al eens stilgestaan bij de zin waar bijna elk sprookje mee eindigt?
En ze leefden nog lang en gelukkig.
Daarin schuilt de onontkoombare waarheid. Want aan het eind wacht altijd het verlies. En het ironische is dat het pijnlijker zal zijn naarmate je gelukkiger was.
Als je op een dag deze brief krijgt, zullen we allebei geleden hebben en de pijn zal onbeschrijfelijk zijn. Dat is het ogenblik waarop je begrijpt wat ware liefde betekent en dat niets op aarde toevallig gebeurt.
Geloof me, hoe erg het ook zal worden, je zult me dankbaar zijn voor de pijn. Nee, meer nog: je zult me erom liefhebben. Zoals ik jou nu ook liefheb. Terwijl je nog niet eens weet van mijn bestaan.
In gedachten ben ik altijd bij jou. En binnenkort zul jij mij ook nooit meer kunnen vergeten.